Czasoprzestrzeń zbioru
2021
KLIENT
Muzeum Architektury we Wrocławiu
MIEJSCE
Muzeum Architektury, Wrocław, PL
PROGRAM
przestrzeń wystawiennicza
POWIERZCHNIA
670 m²
STATUS
zrealizowano
ZESPÓŁ
Budcud: Mateusz Adamczyk, Agata Woźniczka (autorzy), Bernadetta Budzik, Kuratorka: Małgorzata Devosges-Cuber, Identyfikacja wizualna: Feliks Marciniak, Produkcja: Michał Duda i Wiktoria Litwinowicz
ZDJĘCIA
Alpaka Studio
Czasoprzestrzeń zbioru
Notice: Undefined index: pix in /home/budcud/domains/budcud.org/public_html/wp-content/themes/budcud2019/tmpl_post.php on line 80
Notice: Undefined index: wideo in /home/budcud/domains/budcud.org/public_html/wp-content/themes/budcud2019/tmpl_post.php on line 91
Wystawa „Czasoprzestrzeń zbioru” to pierwsza po niemal dwudziestu latach prezentacja części kolekcji sztuki współczesnej ze zbiorów własnych Muzeum Architektury. Licząca dziś blisko tysiąc sto obiektów kolekcja powstawała od 1966 roku, opierając się na przekonaniu o podobieństwach i wzajemnym oddziaływaniu sztuki i architektury.
Na wystawę składa się ponad osiemdziesiąt dzieł malarskich, szkiców, grafik, reliefów, obiektów przestrzennych i modeli, które odwołują się do rewolucyjnej awangardy dwudziestolecia międzywojennego, rozwijając konstruktywistyczne wątki w sztuce lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. Ich autorkami i autorami są wybitni artyści sztuki polskiej, m.in. Magdalena Abakanowicz, Maria Jarema, Henryk Stażewski, Tadeusz Kantor, Alina Ślesińska, Wacław Szpakowski, Zdzisław Jurkiewicz, Jerzy Rosołowicz, Kajetan Sosnowski, Wanda Gołkowska i Jan Chwałczyk.
Dzieła prezentowane na wystawie w Muzeum Architektury skatalogowano według kompozycyjnych gestów, którymi operują. Tropy formalne oddają tytuły poszczególnych zbiorów: Gry / układ otwarty, Przestrzeń zwielokrotniona, Nowe konstrukcje, Horyzonty oraz Skala. Podobnie jak prezentowana sztuka, aranżacja „Czasoprzestrzeni zbioru” to katalog zasad organizacji przestrzeni. Przestrzenne formy etalażu podkreślają tematy poszczególnych zbiorów, w zaskakujący sposób reorganizując przestrzeń muzealną.
Zaprojektowane struktury, mimo że uwspólnione zastosowaniem bieli w ich wykończeniu, różnią się formą, materiałem i detalem. Grupę dzieł „Nowe konstrukcje” zawarto w ekspozytorze o obrysie otwartego trójkąta. Prosta forma definiuje przestrzeń zbioru, a jej lokalizacja przy wejściu do galerii sugeruje kolejność zwiedzania. Zmiana koloru jednej z jej ścian zewnętrznych służy wyróżnieniu tytułu wystawy oraz treści opisujących całość założenia.
Zbiór „Gry / układ otwarty” rozmieszczono wewnątrz przestrzennego układu ramowego. Kolejna grupa „Przestrzeni zwielokrotnionej” to tektoniczna zabawa ze standardową formą ściany wystawienniczej i nawiązanie do aranżacji ekspozycji stałej w Muzeum Architektury z 1984 roku.
Temat „Horyzonty” zorganizowano we wnętrzu ekspozycyjnym o układzie poziomym. Tu prosty ruszt konstrukcyjny utrzymuje panele definiujące horyzont na poziomie wzroku widza, wzmacniając linearność prezentowanych dzieł. „Horyzonty” domknięto w kształt kwadratu z wyciętymi dwoma przejściami.
Grupa „Skala” została oddzielona od kontekstu przestrzeni dawnego kościoła przezierną, efemeryczną strukturą o obrysie koła. Konstrukcja (wykończona mleczną falistą płytą z poliestru wzmocnionego włóknem szklanym) rozmywa otoczenie, sprawiając, że poczucie skali można odzyskać analizując wzajemne relacje prezentowanych rzeźb.
Kompozycja wnętrz ekspozycyjnych „Czasoprzestrzeni zbioru” wzmacnia wydźwięk prezentowanych prac, podkreślając użyte w nich zabiegi formalne. Sala wystawiennicza – zwyczajowo aranżowana horyzontalnymi, niskimi meblami – została przekształcona w wyraźnie wystrefowany, przestrzenny układ, zyskując zaskakującą i pełną napięć narrację.