Ósma edycja festiwalu Warszawa w Budowie analizowała potransformacyjne poszukiwania tożsamości Polaków poprzez ich miejsca zamieszkania, dlatego wstępna aranżacja wystawy w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki pozwalała doświadczać kolejnych typologii domów i mieszkań oraz ich charakterystyk.

W pierwszej sali wystawowej prezentowano tematy związane z urbanistyką, osiedlem i domem, dlatego najwłaściwszym ruchem wydało się nam uporządkowanie wielowątkowej narracji kompleksową, ale zwartą strukturą przestrzenną. Zaprojektowaliśmy obiekt ekspozycyjny jako ducha / pomnik transformacji, którego dynamiczna forma wskazuje, że ta transformacja wciąż trwa.

Struktury urbanistycznej nie można zrozumieć bez pokazania skali i doświadczenia jej przestrzeni. Dlatego o temacie opowiada ludzki wymiar urbanistyki – odwiedzający wystawę mogą doświadczyć przestrzeni kolejnych mieszkań i domów, które budowano w Polsce od czasów upadku komunizmu.

Narrację rozpoczyna typologia bloku z wielkiej płyty, z małymi wąskimi pokojami i ciemną kuchnią, kończąc na definitywnym marzeniu statystycznego Polaka – zdeformowanym, ale i tendencyjnym dworku polskim. Struktura ekspozycyjna Warszawy w Budowie to skondensowane doświadczenie przestrzennych aspektów transformacji.